Τα λόγια των άλλων

Posted by: bansheee on: 26 Μαρτίου, 2008

• In: fuck_that
• Σχολιάστε

Κάθομαι κι εγώ κι ακούω τα λόγια των άλλων. Τα αναμασώ και τα επαναλαμβάνω μ’ αυτόν τον ηλίθιο, μονότονο και βολικό τρόπο, χρόνια τώρα. Καταπιεστικό όσο και γνώριμο. Τα λόγια των άλλων κροταλίζουν στο στόμα μου και επιστρέφουν μια παράξενη ηχώ που κολλάει στα τοιχώματα και πίσω από τα δόντια. Μια ηχώ που εκδηλώνεται με την πρώτη ευκαιρία και αναπτύσσεται σαν ακροβολιστής σ’ αυτήν την παράξενη πόλη που θα ‘πρεπε να έχω ήδη κατακτήσει, κατά το ήμισυ τουλάχιστον, απ’ όσο μαθαίνω. Τα λόγια των άλλων έρχονται με τη μουσική και κλειδώνουν χαρούμενα σ’ ένα υπερβάλλον σκηνικό ματαίωσης, πιο ζωντανό και σίγουρο κι απ’ τον πλανήτη γη.

Τα λόγια των άλλων είναι συχνά κάτι σαν «The torn girl trembling by the mill-stream. And meanwhile, we have gone on living and partly living». Eliot, λέμε. Living and partly living… Living and partly living…  The torn girl trembling… Living and partly living… Oh yeach, living and partly living μ’ αυτό το κάθε μέρα ξόδεμα στα λεωφορεία, τα φανάρια, τα γραφεία, τις εκτυπώσεις σου πάρε, και τα τηλεφωνήματα, τα χιλιάδες τηλεφωνήματα καθημερινά και τις διεκπεραιώσεις, τη χαρτούρα και κυρίως το μισθό σου, κορίτσι μου, την ανεξαρτησία σου, ε; Meanwhile, we have gone on living and partly living.. The torn girl trembling by the mill-stream. Living and partly living. Όμως λέω, «συνήθισέ το» και νιώθω καλύτερα γιατί οποιος δεν έχει νιώσει όπως εγώ, ας μιλήσει τώρα, ορίστε, ακούω.

Τα λόγια των άλλων μ’ εξωτικό άρωμα Βένις – Καλιφόρνια «All our lives we sweat and save / Building for a shallow grave / Must be something else we say / Somehow to defend this place»… στολίζουν αυτήν την κορνίζα που με περιέχει, oοοοh hun… Προς υπεράσπιση λοιπόν αυτού του τόπου, κλείνουν οι παλάμες σφιχτά κι όλα τα στόματα της κούρασης και οι βασικοί κανόνες ασφαλείας θριαμβεύουν σ’ έναν ταχύρρεσυτο κόσμο ανακυκλούμενων αναγκών. «Everything must be this way…» Μουσικούλα, βάλε μουσική, το Soft Parade βάλε.

Μασάω τα ίδια λόγια των άλλων τόσα χρόνια και νιώθω άσχημα, νομίζω, γιατί δε γίνεται καμία πρόοδος, Watson. Ας είμαι δίκαιη, λεω. Η πρόοδος που γίνεται κρέμεται ξοδεμένη (ή μήπως αδιέξοδη;) σ’ εκείνο το κιτρινισμένο καπάκι της γραφομηχανής. «Only the liar knows the truth». Καινούριο αυτό, από το «Damage» της Hart. Only the liar knows the truth… Το σκέφτομαι δύο μήνες τώρα, έχω σημειώσει την ηχώ του με μαύρο μαρκαδόρο σ’ ένα πλακάκι της κουζίνας. Το βλέπω όταν μαγειρεύω. Only the liar knows the truth… Μόνο που εδώ είναι πολύτιμος ο ψεύτης, περιζήτητος. Και αν τα ζωτικά μας ψεύδη είναι αυτά που μας κάνουν να σηκωνόμαστε κάθε πρωί απ’ το κρεβάτι, εγώ λέω έξω, έξω, στο δρόμο γυαλίζει το ψέμα σου, στην άσφαλτο που λιώνεις με τα τακούνια σου, kiddo!

Κι έτσι επιστρέφονται επί χρόνια τα λόγια των άλλων, στον ύπνο, στον έρωτα, στα τέσσερα σπίτια που θέλησα, ένα σε κάθε σημείο της πυξίδας. Ακούω όμως, έχω μάθει να ακούω. Besides, «a man will often love what he spurns». Gee, Eliot, come out n’ play!!!